Wyjeżdżam proszę państwa. Nie żeby od razu na zawsze. Na razie na dwa dni i niespecjalnie daleko, ale w kontekście tytułu to jednak dwa dni postu, co przy naszej terapii związkowej w ostatnich czasach można traktować jako bardzo długi, samotny i smutny czas. Bo proszę ja Was, człowiek się trochę zmienia czasami... No przynajmniej za siebie mogę mówić...
Był taki czas - pewnie zabrzmi dla niektórych bardzo znajomo i zaczną się nerwowo zastanawiać, czy nie siedzę w ich głowie, że kilkudniowe rozstania z Najcenniejszym Klejnotem W Koronie Mojego Życia (tandetny komplement, wiem, ale ostatnio jakoś się polubiłem z gimnazjalnym stylem życia i nawet z wyjazdów wysyłam Chlorofilowi W Liściach Mojego Istnienia selfie z dziubkiem) były radosnymi wydarzeniami, oczekiwanymi niczym dożynki w Spale. Nie żeby od razu dzikie imprezy, kokaina, kobiety, których nieposzlakowana opinia skończyła się wraz z pierwszym leżakowaniem w przedszkolu i pomysły typu: "Hej, a sprawdźmy, czy jak nalejemy wódy do telewizora, to będziemy oglądać Taniec z Gwiazdami w Akwarium." Jestem tradycjonalistą w spędzaniu wolnego czasu - piwo, wino, wódka - najlepiej w jednym kuflu, czterdziestoośmiogodzinna sesja w Heoresów z maksymalnie sześcioma przerwami na siku, ostentacyjne rzucenie skarpetek na podłogę - ot proste rozrywki prostego mężczyzny.
Teraz mi się odmieniło. Z trudem przychodzi mi przyznanie samemu sobie, że każde z nas potrzebuje jednak odrobinę czasu dla siebie - żeby nie zwariować. No nie da się czytać jednej książki we dwoje (znaczy teoretycznie się da, tylko sens jakby mniejszy), nie da się pobuszować na fejsie z drugą osobą uwieszoną u kostek (a propos kostek, dotarłem w archiwum gg do opisu kolegi sprzed dziesięciu lat, że najpiękniejszą biżuterią na kostkach kobiety są jej majteczki... - trochę to seksistowskie, nie przeczę, ale pod pewnymi względami urocze). Staram się jednak od nowa nauczyć tego, o czym dobrze wiem - że facet musi od czasu do czasu zrobić na chacie z kumplem dwie zerosiódemki i wspominać później przez rok: "Stary, tak mnie porobiło, że nic nie pamiętam!" (ech, magia wspomnień), a kobieta musi wyjść z przyjaciółkami do klubu, pomieszać całą paletę barw drinków i palemek, a potem tańczyć na stole. Znaczy ja nie namawiam Was do wódy i drinków - każdy może mieć inne hobby w końcu, grunt żeby znaleźć czas, kiedy każde z nas będzie oddzielnym, wolnym bytem, a nie częścią małżeńskiego organizmu. Może bez dochodzenia do granic, które wyznacza obrączka, miłość, umowa społeczna, czy jak to sobie nazwiemy. Może bez osiągania pierwszej prędkości kosmicznej i wyrywania się z objęć grawitacji planety macierzystej, ale tak żeby przez chwilę polatać, a nie stać w miejscu jak więzień powszechnego ciążenia.
Także, jak wspomiałem - wyjeżdżam jutro na dwa dni, pewnie nie omieszkam z kumplami usiąść do szklanki herbaty (widok herbaty zawsze nas uspokaja podczas imprezy). Ona wychodzi z przyjaciółkami do klubu. Ciekawe czy będzie tańczyć na stole...
On
